Fatima (Fatima)

1917’de, Portekiz’in, Fátima kasabasında, Meryem Ana üç minik evladı ziyaret etti. Onları yakarma etmeye, kendilerini zikir etmeye adamaya çağırdı ve böylece Avrupa’yı kasıp kavuran savaşı sona erdirebilirlerdi. Çocuklar, Lúcia dos Santos ve kuzenleri Francisco ve Jacinta Marto, anne babalarına canlı ve spesifik açıklamalarda bulundular: vizyon “güneşten daha parlaktı”, “fer ışınları” saçan göz kamaştırıcı bir figürdü. Haber yayıldıkça, hacılar Fátima’ya akın etti. (Fátima hala tertipli bir hac yeridir.) Daha minik iki çocuk 1918’deki grip salgınında öldü, sadece Lucia 97 yaşına kadar yaşadı ve 2005’te öldü. Irma Lúcia. Marco Pontecorvo’nun “Fátima”sı, bu evlatların öyküsünü ve sivil ve dini makamlardan büyük baskı altında olduklarında bile evlatların hikayelerini geri çekmeyi reddetmeleri sebebiyle hayatlarındaki ve ailelerinin hayatlarındaki kargaşayı anlatıyor. “Fatima”, evlatların dünyasının ve arasında yaşayan insanların duyusal gerçekliğine öncelik vererek rahat fakat romantik bir halde anlatılıyor. “Gerçek” olana olan bu bağlılık, mübarek gösterimi elle tutulur ve makul kılar. Marco Pontecorvo, efsanevi Gillo Pontecorvo’nun oğludur. Çoğunlukla tv sektöründe çalıştı ve “Fatima” üçüncü uzun metrajlı filmi. “Fatima” için, o ve destek senaristleri Valerio D’Annunzio ve Barbara Nicolosi, bir çerçeveleme aracı kullanıyor: 1989’da bir yazar ve ustalaşmış şüpheci (Harvey Keitel), Karmelit manastırında yaşlanan Rahibe Lúcia’yı (Sônia Braga) ziyaret ediyor. Coimbra, deneyimleri hakkındaki onunla röportaj yapmak ister. Film süresince, Keitel’in karakteri sorular soruyor, onun ifadesini sorguluyor ve Rahibe Lúcia dürüstçe yanıt veriyor, zaman zaman minik esprilerle onunla alay ediyor. (Yıllar süresince Lúcia’yı ziyarete gidenler onun keskin gülmece anlayışından bahsederler.) Bu konuşmalar hikâyenin sunmuş olduğu felsefi ve teolojik sorulara alan sağlar. Keitel’in, Rahibe Lúcia’ya karşı tavrı saygılıdır ve her ikisi de ötekinin laf sahibi bulunmasına izin verir. Keitel, “Açıklanamayan her şey ne olursa olsun aşk değildir” diyor. Rahibe Lúcia, “İnanç, anlayışın sınırında başlar” diye cevap verir. Karakterler içinde muhtemelen hiç kapatılamayacak bir boşluk olsa da konuşmaları canlandırıcı, kutuplaştırıcı düşmanlıktan kaçınan sıhhatli bir tartışmadan oluşmaktadır. Drama türündeki bu film din, iman terimini insanlara yine sorgulatıyor.